Kadın ağlamaklı. Sesinin tonundan ne kadar dolu olduğu görülüyor. Doluluğunu ve içindeki kaynayan volkanı bastırmakta zorlandığı açık açık belli oluyor. Katı bir ses tonunun arkasına saklamış kendini. Duygusuz birisi gibi konuşuyor.
Ama anlıyorum içinde neler olup bittiğini, saklamaya çalışsa da. İlk değil bu şekilde gelen.
Anlatmaya başlıyor hikayesini. Konuşmaları aynı hedefe farklı yerlerden atılan oklar gibi hep bir şeyi işaret ediyor: Anlaşılamamak. “Her şeye katlanabilirim. Her şeyle başa çıkabilirim. Sadece eşim beni anlarsa, bana destek olursa…”
Kocası sessiz onu dinliyor. Eşi konuşurken başı önüne eğik. Haklı olduğunu biliyor, kabul ediyor. Ne kadar çaresiz olduğunu görebiliyorum. Ne yapacağını, nasıl yapabileceğini bilmiyor. Bunu nasıl yapabileceğini görmemiş, yani öğrenmemiş.
Üzülüyorum. Onlar için merhamet duyuyorum. Ne kadar da mutlu olmayı hak ediyorlar. Sevmeyi, sevilmeyi, sevinçle yaşamayı… Ama neden olmuyor?
Olmamız gereken insanlar gibi değiliz ama yapıldığımız gibi insanlar oluyoruz. Yani özde iyilik ve doğruluk için harika bir potansiyel taşıyoruz ama bununla bağdaşmayan insanlar haline geliyoruz. Tıpkı çamur içindeki elmas gibi işlenmesi, parlatılması gerek.
Kendinizi şimdiki halinizle kabul etmeyin. Şimdiki kavgacı, çekilmez, sıkıntılı, sevgisini göstermeyen, her zaman aşırı ciddi olan kişi siz değilsiniz. Hayat yada koşullar, yaşadıklarınız sizi böyle yaptı belki. Ama size biçilen bu giysiyi giymek zorunda değilsiniz.
İçinizde var olan elması, gerçek yaratılışınızı arayın. Onu açığa çıkartmayı, onu bulmayı ve onu sahiplenmeyi isteyin. Daha azıyla yetinmeyin. Sorunlarınıza bakmak ve eşinizin neleri yanlış yaptığına bakmak yerine kendi içinize bakın. Onu değiştirmeye çalışmak yerine kendinizdeki, sizde olan gerçek sizi arayın.
Onu keşfettikçe kendinizi seveceksiniz. Gerçek siz açığa çıktıkça aslında hiç de tanıdığınız, bildiğiniz kişi olmadığınızı fark edecek özgürce sevecek, sevileceksiniz.
En azından bu benim için böyle oluyor. Kendimi ve yaratılışımı/özümü keşfettikçe sevgim, sevincim, esenliğim, hayatım ve hayata dair ne varsa olgunlaşıyor.Bence denemeye ve çabalamaya değer. Gerçekten!
Ama anlıyorum içinde neler olup bittiğini, saklamaya çalışsa da. İlk değil bu şekilde gelen.
Anlatmaya başlıyor hikayesini. Konuşmaları aynı hedefe farklı yerlerden atılan oklar gibi hep bir şeyi işaret ediyor: Anlaşılamamak. “Her şeye katlanabilirim. Her şeyle başa çıkabilirim. Sadece eşim beni anlarsa, bana destek olursa…”
Kocası sessiz onu dinliyor. Eşi konuşurken başı önüne eğik. Haklı olduğunu biliyor, kabul ediyor. Ne kadar çaresiz olduğunu görebiliyorum. Ne yapacağını, nasıl yapabileceğini bilmiyor. Bunu nasıl yapabileceğini görmemiş, yani öğrenmemiş.
Üzülüyorum. Onlar için merhamet duyuyorum. Ne kadar da mutlu olmayı hak ediyorlar. Sevmeyi, sevilmeyi, sevinçle yaşamayı… Ama neden olmuyor?
Olmamız gereken insanlar gibi değiliz ama yapıldığımız gibi insanlar oluyoruz. Yani özde iyilik ve doğruluk için harika bir potansiyel taşıyoruz ama bununla bağdaşmayan insanlar haline geliyoruz. Tıpkı çamur içindeki elmas gibi işlenmesi, parlatılması gerek.
Kendinizi şimdiki halinizle kabul etmeyin. Şimdiki kavgacı, çekilmez, sıkıntılı, sevgisini göstermeyen, her zaman aşırı ciddi olan kişi siz değilsiniz. Hayat yada koşullar, yaşadıklarınız sizi böyle yaptı belki. Ama size biçilen bu giysiyi giymek zorunda değilsiniz.
İçinizde var olan elması, gerçek yaratılışınızı arayın. Onu açığa çıkartmayı, onu bulmayı ve onu sahiplenmeyi isteyin. Daha azıyla yetinmeyin. Sorunlarınıza bakmak ve eşinizin neleri yanlış yaptığına bakmak yerine kendi içinize bakın. Onu değiştirmeye çalışmak yerine kendinizdeki, sizde olan gerçek sizi arayın.
Onu keşfettikçe kendinizi seveceksiniz. Gerçek siz açığa çıktıkça aslında hiç de tanıdığınız, bildiğiniz kişi olmadığınızı fark edecek özgürce sevecek, sevileceksiniz.
En azından bu benim için böyle oluyor. Kendimi ve yaratılışımı/özümü keşfettikçe sevgim, sevincim, esenliğim, hayatım ve hayata dair ne varsa olgunlaşıyor.Bence denemeye ve çabalamaya değer. Gerçekten!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder