DİNLEMEK: SEVGİ ARACI

Küçük kızım geçen gün ben salonda koltukta otururken ve televizyonda zapping yaparken geldi. Heyecanlıydı. Bana bir şey anlatmak istiyordu. Kulağımla onu duyuyordum. Gözlerim arada sırada ona çoğunluklada kanallara bakıyordu.

Kızım heyecanla bana doğru konuşuyordu. “Baba! Baba bak!” Bu ifadeleri ondan daha önce de çokça duymuştum. “Evet kızım. Söyle…” dedim. Ama hala anlatmak istediği konuya gelememişti. Bu onun heyecanını artırıyor ve biraz da kızdırıyordu. Sonunda iki eliyle benim başımı şakaklarımdan tuttu ve aynı heyecanla ve içten bir şekilde “Baba, baba, gözlerini görmeyince beni dinlediğini anlamıyorum.” dedi.

Cevabı beni şaşırttı. 7,5 yaşındaki kızımın kendisini bu kadar güzel ifade etmiş olmasıyla gurur duydum, sevindim. Ama aynı zamanda mesajı da çok önemli bir dersti. Kendimi toparladım, sırtımı televizyona döndüm ve onun gözlerine baktım. Rahatladı ve okulda arkadaşıyla yaşadığı hoş bir olayı bana anlattı.

Kızımla yaşadığım bu deneyim insan ilişkilerinde, özellikle iletişimde çok önemli bir prensibe işaret ediyor: Bütün dikkatimizi bize konuşan kişiye vermek. Bu olmazsa, çocuklarımız da dahil, bizim tarafımızdan duyulduklarını ve en önemlisi dinlendiklerini düşünmüyorlar. Bu onları incitiyor, sevilmediklerini, önemsenmediklerini hissettiriyor.

Çocuklarımız ve eşimiz başta olmak üzere bize bir konuda konuşmak için yaklaştıklarında aramızdaki bütün engelleri, ki bunlar:TV, gazete, kitap, uğraştığımız iş, bilgisayar vb olabilir, kaldıralım ve bütün dikkatimizi onlara verelim. Onlara çok özlü sözlerle cevap vermemiz yada bize anlattıkları sorunların çözümlerini bulmamız gerekmiyor hemen. Hiç cevap vermesek de, sorunlarını hemen oracıkta çözemesek de onları dikkatlice dinlememiz rahatlatıyor, sevildiklerini ve önemli olduklarını hissettiriyor.

Ne kadar basit aslında değil mi?